Volkskrant: ‘Supergroup’ Musketiers heeft alle genres in de vingers en weet anderhalf uur lang te boeien

De Volkskrant heeft een mooie recensie geschreven over de theatershow van Musketiers. Je leest het hieronder, of via de website van de Volkskrant.

‘Supergroup’ Musketiers heeft alle genres in de vingers en weet anderhalf uur lang te boeien ★★★★☆

Het Nederlandse gelegenheidsgezelschap zingt fijn meerstemmig en rockt soms stevig door.

Ze zullen de vergelijking vaker horen, en ze hadden hem zelf vast ook al bedacht. De band Musketiers is een beetje het Nederlandse Crosby, Stills, Nash & Young. Allereerst vanwege de samenstelling: het gelegenheidsgezelschap werd gevormd door Paskal Jakobsen van Bløf, Paul de Munnik van voorheen Acda en De Munnik en de zangers en liedschrijvers Daniël Lohues en Bertolf. Een echte supergroup dus, gevormd door grote namen uit de Nederlandse pop.

De mannen wilden eens iets anders, en ze wilden vooral doen wat ze eigenlijk het liefst doen: meerstemmig zingen. Ze sloten zich op in een bungalow en gingen aan het schrijven. Vorige maand verscheen een album, en nu trekken de Musketiers door het land in een royale lange theatertour. Helaas zonder Lohues, die moest afzeggen. Maar in het Parktheater Eindhoven blijkt al snel dat het ontbreken van die ene stem de vocale luxe niet minder maakt: drie is ook al mooi, en soms vallen de bassist en de drummer ook nog bij.

Ook in de songs hoor je de echo’s van de grote Amerikanen. In het openingsnummer Weg van alles bijvoorbeeld, waarin de stemmen van Jakobsen, De Munnik en Bertolf prachtig harmonieus de laatste noot aanhouden van een ook al zo rake zin: ‘Als het daar zo mooi is, wat doe ik hier dan?’ Het lied staat als een huis en trapt de show lekker stevig af.

De band kan echt een vuist maken: de piano, bespeeld door de Munnik, roert zich onder de meestal akoestische slaggitaar van Jakobsen en transparant en fijn elektrisch solowerk van Bertolf. Ze kunnen in deze combinatie zowel stoere americana spelen als opgewekte honkytonk én gevoelige, meer kleinkunst-achtige ballades. De Musketiers hebben alle genres in de vingers, al na die eerste plaat, en de variatie houdt ook een theatershow anderhalf uur lang boeiend.

Soms bladert de band net iets te veel door de muziekgeschiedenis: het tokkelende gitaarliedje Duistere passagier lijkt wel erg op Working Class Hero van John Lennon, en in een loflied op de IJssel klinkt nadrukkelijk The Band door. Maar de Musketiers komen daarna weer sterk uit de hoek met wat ook live een van de beste nummers blijkt: Daarom doe ik het niet, geschreven door de afwezige Lohues. Het is een lied als een ontlading en een steun in de rug voor iedereen die weleens ergens geen zin in heeft en dat graag van de daken zou schreeuwen: ‘Dáárom doe ik het niet.’ Misschien wilde Lohues zijn collega’s met dit lied vast iets duidelijk maken?